İyileşemedim, belki de hiç iyileşemeyeceğim.
Her gün bir ressamın tualine sürdüğü kara kadar karamsarlaşıyorum. Siyah bir perde ile yaşamı gözlüyorum. Her yeni eskiyor gözümde..
Müebbet almış bir mahkum gibiyim. Sanki hiç bitmeyecekmiş günler ve hiç dinmeyecekmiş gibi bu kalp ağrım. Yolda kimi görsem ona benzetiyorum. Aynı kadınları sevmezdim biliyorum. Lâkin yoksunum. Kokusunu bile sokak sokak aradığım kadar yoksun ve kederli..
İstemiyorum, hazır değilim diyorum. Kalbim akıldan bağımsız iteliyor beni kabuğumdan. Ve buluyorum kendimi bir gizemli gözlerin karşısında. Hemen atıveriyorum; 'Gözlerin huzur veriyor' diyorum. Samimiyetle gülüyor, mitomanik bir maşuğun karşısında. Yüz hatlarım yalanı belirginleştiriyor iki kaş arasında, bir ikindi vaktinde; cama bakarken fark ediyorum samimiyetsizliğimi..
0 yorum: